Ίμβρος
Ιμβριώτικα
Τον Μεσαίωνα, η Ίμβρος τράβηξε πολλά από τις επιδρομές των πειρατών.
Ήταν κάποτε στην Ίμβρο μία γριά που ήταν η πιο πλούσια του νησιού. Στην κυριολεξία δεν ήξερε τι είχε. Από αιγοπρόβατα μέχρι κτήματα και χρήματα.
Στα βυζαντινά χρόνια ήταν ένας βασιλιάς ο οποίος είχε έναν και μοναδικό γιο.
Ήταν κάποτε στην Ίμβρο δύο αδέλφια. Ο ένας ήταν πολύ πλούσιος κι είχε πολλά κτήματα κι ο άλλος ήταν πολύ φτωχός κι είχε πολλά παιδιά. Ο φτωχός αδελφός, συντηρούσε με δυσκολία την οικογένεια του, δουλεύοντας όπου έβρισκε δουλειά. Ο πλούσιος αδελφός εκτός του ότι δεν είχε παιδιά, ήταν και πολύ τσιγκούνης κι όχι μόνο δεν βοηθούσε τον φτωχό αδελφό του, αλλά ούτε που νοιαζόταν για τ'ανήψια του.
Ίμβρος. Εδώ που η Ελλάδα ξέχασε...
Η συνθήκη αυτή υπεγράφη σε επίσημη τελετή στις 24 Ιουλίου 1923 στην πόλη της Λωζάνης από τις αντιπροσωπείες της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ελλάδας, της Ρουμανίας και του τότε σερβο-κροατο-σλοβενικού κράτους από την μια και την αντιπροσωπεία της Τουρκίας από την άλλη.
Οκτώ μήνες μετά την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάνης, η Ελληνική Κυβέρνηση έστειλε ένα τηλεγράφημα στην τοπική κυβέρνηση:
Μετά την υπόγραφη της συνθήκης, οι τούρκοι "τήρησαν" την συνθήκη και την υπογραφή τους, με διάφορους τρόπους.
Ορισμένοι είναι:
Σήμερα η κατάσταση στο νησί είναι η εξής: τα περισσότερα σπίτια είναι εγκαταλελειμμένα από τους Έλληνες ιδιοκτήτες και λεηλατημένα από τους εποίκους στο νησί, Τούρκους.
